ماه صفر رسید و افق رنگ دیگر است            عالم سیاه‌پوش به سوگ سه سرور است

ذرات غـم نـشـسـتـه به رخـسـار آفـتاب            از داغ آن‌که بر دو جهان سایه‌گستر است

کـعـبه سـیـاه‌پـوش و به تـن جـامـۀ عـزا            زمزم به حال زمزمه و چشم او تر است

مـاه عــزای سـیـد و ســالار انـبـیـاسـت            کوثر ز اشک فاطمه لبریز گوهر است

بر کـائـنـات گـرد یتـیـمی نشـسـته است            رفت آن پـدر که مـظـهر الله اکـبر است

مـاه سـقــیــفـه آمـد و افــروخـت آتـشـی            کز دود آن به چشم بشر تا به محشر است

خود ماه چیست یک کرۀ کوچکی ز خاک            در پیـش کائـنات ز یک ذره کمتر است

از پشت در طنین صدایی رسد به گوش            خاکم به سر که نالۀ زهرای اطهر است

آن هم دری که روح امین اذن می‌گرفت            والله، جـای گــفـتــن الله اکــبـر اسـت...